Krioterapia krios (gr.) – chłód, lód; terapia (gr.) – therapia – przywracanie zdrowia, leczenie.

Pojęcie to określa bodźcowe – stymulujące stosowanie na powierzchnię skóry temperatur kriogenicznych (poniżej -100 stopni C), w krótkim czasie 2-3 minuty, w celu wywołania i wykorzystania fizjologicznych, ustrojowych reakcji na zimno, wspomagania leczenia podstawowego i ułatwienia leczenia ruchem. Koncepcja terapii zimnem narodziła się w latach 70 dwudziestego wieku.

Temperatura kriogeniczna może być aplikowana miejscowo za pomocą : zimnych okładów żelowych, zimnych ręczników, zimnej wody z pokruszonym lodem, okładów z lodu, masaże kostką lodu, zimnego powietrza, dwutlenku węgla, parami ciekłego azotu. Ogólnoustrojowe chłodzenie zachodzi w krikomorze lub kriokabinach.

Wskazania do krioterapii: Przewlekłe zespoły bólowe, choroba zwyrodnieniowa, wtórne zmiany zwyrodnieniowe i zniekształcające stawów i kręgosłupa-dyskopatia, zapalne choroby układu ruchu tj.: reumatoidalne zapalenie stawów (RZS), zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (ZZSK), łuszczycowe zapalenie stawów, zmiany zapalne stawów na podłożu metabolicznym np. skaza moczanowa, niedowłady spastyczne, stany pourazowe mięśni, ścięgien, stawów, zmiany spowodowane przeciążeniem narządu ruchu, świeże oparzenia skóry, choroby reumatyczne tkanek miękkich, odnowa biologiczna, odnowa psychosomatyczna.

Efekty stosowania niskich temperatur to: Zmniejszenie dolegliwości bólowych, hamowanie stanów zapalnych, zwolnienie procesów przemiany materii, likwidacja obrzęków, poprawa ruchomości stawów, obniżenie napięcia mięśniowego.